Ruhumun cam kırıklıklarıyla dolu şehrin her bir yanı.
Basıp geçmeye kalkışsam
Durmaz damarlarımdaki acı parçalarıyla dolu
Kan kümülatifleri.
Geri çekilip uzaktan seyretmeye yeltensem
Tıpkı yavrusu ava kurban olmuş
Bir deve kuşu gibi mihnetle dolup taşar yüreğim.
Taşar da
Düğümleri ilik tutmamış bir halde açılır dört bir yana.
Ve ben toplamaya çalışırken
Daha da eksilmiş olur
Kilidi ahşaptan örülü
Gönül evimin kapısındaki
Tohumu filiz tutmamış çiçeklerim…
Sevgimin dahi yeşertmeye yetmediği
Çorak topraklara mahkum edilmiş o çiçeklerim…
Ben Cezayir menekşesi, der sayıklarım,
Sen ise iris çiçeğine teslim etmiş olursun ruhunu.
Yani diyeceğim o ki:
“Umudun bile bizi ortak bir paydada
Buluşturmaya yetmediği o noktadaydık.
İmkansızların kıyısındaydık, oradaydık işte…”
Gülsüme ALPAR